Afryka Muzyka...

REKOLEKCJE II^O ONŻ, Suwałki – Wigry, 15-31.07.2012

                  Kto by się spodziewał? Jeszcze kilkanaście dni przed rozpoczęciem rekolekcji - na pewno nie ja! Ostatnie dni w Polsce, mnóstwo spraw do załatwienia. Mój trzynastomiesięczny bezpłatny urlop miał się rozpocząć w Polsce odpoczynkiem. Tymczasem trafiły się rekolekcje. Z kadrą w okrojonym składzie i obowiązkami ponad miarę.

                  Choć był to czas trudny, to bardzo mi teraz potrzebny i niesamowicie się z niego cieszę. Dziękuję za każdego z osobna: za wszystkich czternaścioro uczestników, za Kasię, Pawła i ks. Sławka. To niezwykli ludzie! 

              Ten wyjątkowy czas to dla mnie przede wszystkim ogromna lekcja pokory. Zaczęła się już na miesiąc przed rekolekcjami, kiedy w wypadku rowerowym urazowi uległa moja krtań. Początkowe problemy z mówieniem przerodziły się w kłopoty ze śpiewaniem. Kilka dni przed rekolekcjami zaczynałam wątpić w sensowność mojej na nich obecności. Animator muzyczny, który ledwo śpiewa?! Bez sensu! Na szczęście miała być jeszcze Kasia! Anielski głos. Przypomina mi się historia powołania Mojżesza. Na początku nie chciał się zgodzić na wyprowadzenie Izraelitów, bo miał problemy właśnie z głosem. Ale Pan Bóg  dał mu Aarona. „On będzie mówił za ciebie” – obiecał Bóg. No i dał mi Bóg Kasię – duchową siostrę, przyjaciółkę od serca. Lepiej wybrać nie mógł! Wspólnymi siłami radziłyśmy sobie ze śpiewem i oprawą muzyczną rekolekcji. Innych obowiązków też nie brakowało. W zasadzie chyba jedyne, czego nam brakowało, to sen i odpoczynek. Ale przez 17 dni oazy da się i bez nich wytrzymać…

          Końcowa refleksja po rekolekcjach? Nie zawsze da się dawać z siebie wszystko. Kiedy obowiązków jest za dużo, nie da się wszystkiego dopilnować, wszędzie czuwać i być zawsze przygotowanym. I chyba o to chodzi. Bo to nie ja mam tu być na 100%. To Pan Bóg ma być na 100%!